Afgelopen nacht hebben we doorgebracht in Swaziland, een klein koninkrijk gelegen onder het Krugerpark.
We hebben hier een heleboel bijzondere avonturen beleefd die we graag met jullie delen.
Om te beginnen moesten we natuurlijk met onze auto de grens over. Dit is een redelijk omslachtig proces, maar doordat het niet zo druk was ging het sneller dan verwacht.
Je moet je eerst melden bij een kantoortje voor een stempel omdat je Zuid-Afrika uit gaat. Vervolgens rij je over de grens. Hier moet je weer de auto uit om in een ander kantoortje een stempel voor binnenkomst te halen. Vervolgens moesten we nog naar een ander loket om tol te betalen en ook de politie moest ons nog even controleren.
Een half uurtje later reden we Swaziland binnen. Opvallend in dit gedeelte was dat we eigenlijk alleen maar suikerriet zagen. Blijkbaar een belangrijk product hier. Al vrij snel bereikten we ons kamp, Hlane National park. Dit is een private park met o.a. Neushoorns (witte en zwarte, olifanten en leeuwen.
Omdat we graag nog leeuwen van dichterbij wilden zien, en dan vooral de mannetjes, besloten we om nog een laatste safari te doen, de sunset drive.
Het voordeel van een private park is dat het, in dit geval, een stuk kleiner is dan het Krugerpark en dat het in delen is opgedeeld. Volgens de gids doen ze dit om te beschermen tegen stropers, neushoorns zijn namelijk nog steeds erg gewild en ook leeuwen. Het heeft wel wat minder charme maar brengt je wel snel en dichtbij de dieren.
De leeuwen bevonden zich in het laatste kamp, en na een tijdje rondrijden hadden we ze gespot. Op ongeveer 15 meter afstand lagen 2 mannetjes en 1 vrouwtje. Wow wat zijn die mannetjes imposant, geweldig om te zien! Op mijn camera heb ik volgens mij geweldige foto’s. Nu moeten jullie het doen met de iPhone kwaliteit.
Niet lang na het spotten van de leeuwen begon het echte avontuur, de safari auto had een lekke band. Niet heel ver van de leeuwen moest de gids de auto uit voor het verwisselen van een band. Auto op de krik, maar deze moest erg hoog. Blijkbaar deed de handrem het niet want de auto viel ineens van de krik af. Maar weer opnieuw, maar ook nu viel de auto weer naar beneden.
De akelige Fransman en zijn chagrijnige vrouw begonnen nu te dirigeren dat hij het kamp maar moest bellen. Dit deed de gids na veel aandringen maar hij besloot toch door te gaan met het verwisselen van de band. Met wat stenen voor de wielen moest het wel gaan lukken..
Inmiddels was het 18.30 uur en het werd bijna donker, etenstijd voor de leeuwen. Gelukkig lukte het uiteindelijk en konden we veilig terug naar het kamp. Bij het verlaten van de safari auto viel de akelige fransman van het trappetje, een klein lachje konden we niet onderdrukken.
We waren gelukkig nog op tijd voor het buffet, hier volgde alweer een volgend avontuur. Eerst vloog er een prachtige witte uil door de eetzaal en niet veel later werd er een gevaarlijke slang gespot achter het buffet. Het meisje achter het buffet was doodsbang dus werd de manager erbij gehaald. Gewapend met een stok, een visnetje en een koelbox werd de jacht ingezet. Uiteindelijk is het gelukt om de slang in de koelbox te krijgen en konden we weer rustig verder eten. Hoewel, het meisje durfde niet meer achter het buffet te staan.
Inmiddels was het donker en in het kamp was geen stroom. Overal hingen olielantaarns waardoor we ons even op de eilandraad van Expeditie Robinson waanden. Bij binnenkomst in ons huisje stonden er ook 2 brandende lantaarns, gezellig! Wel jammer van het bruine water uit de kraan, maar het was maar voor 1 nachtje.
Vanochtend zijn we vroeg vertrokken voor een (volgens eerdere berekeningen van Google Maps) 5 uur durende rit naar Dundee in Zuid-Afrika. Helaas hadden we in Swaziland geen navigatie dus dat werd ouderwets met de kaart.
De wegen in Swaziland waren super slecht, overal zaten grote gaten (potholes) waar je echt niet doorheen wilde rijden. Langzaam rijden en ontwijken dus. Avontuurlijk, maar het echte avontuur moest toen nog beginnen!
Wanneer je geen navigatie hebt dan zit je niet te wachten op een omleiding. 1 keer raden waar wij mee te maken kregen. En dan zaten er ook nog enorme drempels op de meest onlogische plaatsen die nauwelijks te zien waren door de versleten markeringen. We schoten dus mooi op..
We moesten een afslag hebben naar Sidvokodvo maar die kwam maar niet. Onze kaart (van heel Zuid-Afrika) was ook niet erg gedetailleerd dus op den duur besloten we maar linksaf te slaan. En ja hoor op den duur verscheen er een bordje met Sidvokodvo, 21 km. Helaas bleek dit wel een dirt-road te zijn, maar we gingen er van uit dat dit de enige route was dus dat moest dan maar.
Vol goede moed reden we in onze Nissan over de hobbelige wegen. Maar deze goede moed zakte langzaam steeds verder weg. We konden niet veel harder dan 20 k/m per uur dus dat zou betekenen dat we 1 uur lang over deze weg moesten rijden! En er stonden nergens bordjes bij de afslagen, handig.
Op den duur kwam er een splitsing waarbij we eerst maar rechtdoor reden. Na een jongen te hebben gevraagd bleek dat we verkeerd zaten en kozen we voor de andere weg. We kwamen langs mini dorpjes met golfplaten huisjes waar ze misschien zelden twee blanke mensen zagen.
Inmiddels waren er ook geen andere auto’s meer te zien en er was weer een splitsing zonder bordjes. Toevallig liep er net een vrouw langs (mensen lopen hier allemaal want geen auto of OV). We vroegen welke kant Sidvokodvo op was, maar ze sprak geen woord Engels. Wat nu?
Ze sprak iets uit dat leek op Sidvokodvo, dus besloten we, met een benzinetank die steeds leger begon te worden, maar te gokken dat het de goede kant op was. Ondertussen maakte de vrouw wat gebaren naar de achterbank, blijkbaar wilde ze meeliften.
Ze zag er onschuldig uit dus we besloten voor deze ene keer maar ja te zeggen. Zo reden we dus verder met een Swazileense (is dat een woord?) vrouw op de achterbank verder in de hoop dat we in Sidvokodvo uitkwamen.
Na nog ongeveer 15 minuten hobbelen verscheen er in de verte een dorpje, zou dat het zijn? Even later bleek dat we goed zaten en in de verte zagen we zelfs de snelweg. Nog nooit waren we zo blij met het zien van een snelweg. De vrouw zat nog steeds op de achterbank en gebaarde dat ze nog verder moest. Na nog een klein stukje was het tijd om afscheid te nemen. De vrouw was dolgelukkig en nam met een grote glimlach afscheid van ons. Zou ze dit enorme stuk elke dag moeten lopen in de brandende hitte vroegen we ons af. Misschien is dit haar werk? We zullen het nooit weten maar ze heeft net als wij een mooi verhaal voor thuis.
Gelukkig bevonden we ons nu weer op de snelweg (met potholes en drempels, yes) die we achteraf ook gewoon vanaf het begin hadden kunnen nemen.
Na nog 80 km kwamen we eindelijk aan bij de grens met Zuid-Afrika. Hier voltrok zich het hele verhaal van stempels en paspoorten opnieuw maar toen waren we toch echt terug in Zuid-Afrika. Hier waren we erg blij mee! Na nog 2 uurtjes rijden kwamen we na ruim 7 uur rijden aan bij onze b&b. Super mooie huisjes met een heel klein deurtje, een soort hobbit huisjes.
We hebben net een heerlijke braai gehad met de eigenaar en zijn vriendin en nog wat Afrikaanse woorden geleerd. Morgen gaan we door naar Drakensbergen om te ziplinen. Tot later!